Jasmine'in 2019'daki beyaz talip Prens Anders'in sürpriz bir şekilde duyurulmasından birkaç ay sonra. Alaaddin , kendi Disney+ serisini alacak , Disney yine iş başında: Bu sefer, stüdyonun yayın hizmeti için yan ürün olarak çıkarılmakta olan canlı aksiyon Güzel ve Çirkin'dir ve önde gelen karakterlerdeki seçim de aynı derecede kafa karıştırıcıdır - - Luke Evans ve Josh Gad'ın Gaston ve LeFou, filmin çılgın, kötü ikilisi.
2017 filminin bestecisi Alan Menken'in geri dönmesi istendiği ve dizinin bir prequel olacağı için, muhtemelen bir müzikal olması dışında, bu altı bölümlük spinoff'un ne getireceği hakkında çok az şey biliniyor. Her ne kadar Gaston'un hem klasik animasyondaki hem de canlı aksiyon versiyonundaki trajik gidişatına aşina olan herkes için, ikinci ayrıntı neredeyse hiç söylemeye gerek yok. Aynı zamanda planlanan projenin bize sormasını istediği de bu ayrıntıda -- yeniden yapım dönemini ilerletmeye devam ederken birçok Disney hayranının mantrası haline geldi -- neden ?
Prens Anders'ın solo bir hikaye almasıyla ilgili şüpheler güçlü bir şekilde kök salmış durumda. hepsinin dışında Alaaddin 'in sevilen ve ilginç karakterlerinden yola çıkarak, 2019 versiyonundan tam olarak bir koparma, hayranların favorisi haline gelmeyen orijinal bir karakter seçmek şaşırtıcı bir karardır. Anders'ın aksine, Gaston ve LeFou çok daha iyi biliniyor ve seviliyor, yani öyle değil. gibi stüdyonun neden seyircilerin komedi çift oyunculuktan daha fazlasını görmek isteyebileceğini düşündüğü konusunda kafa karıştırıcı. Ayrıca LeFou's'u çevreleyen çok fazla öfke vardı. sadece eşcinsel anı ' filmde (vurgu an , bölüm), bu yüzden karakterle daha fazla zaman geçirmenin, onun cinsel kimliğini daha fazla keşfetme fırsatını açması mümkündür. Her ne kadar Disney+'ın platformunda LGBTQ içeriğine karşı hassas muamelesi göz önüne alındığında, hayranlar belki de bunun beklentilerini düşürmeli.
Gaston'un kendisi, popülerlik veya güç söz konusu olduğunda Scar, Jafar veya Ursula gibilerle aynı ligde olmasa da, aynı zamanda Disney'in en iyi nefret edilen kötü adamlarından biridir. Gürültülü, renkli ve teni sürünecek kadar sümüksü, Belle'in takipçisi, ekrana mükemmel, tam olarak biçimlendirilmiş bir pislik olarak gelen nihai romantik maçı Prens/Canavar için harika bir folyo oluşturuyor. Ve bu önce solo, yumurta cıvıl cıvıl şarkısı, alfa-erkek schtick'ini daha da kurmak için geliyor. Daha da önemlisi, aşırı kaslı fiziği, bariton sesi ve sosyal duruşu nedeniyle Gaston yanlış giden bir Disney Prensi. Ve Belle'in her yaştan izleyiciye ulaşma yoluna girdiği andan itibaren, stüdyonun diğer Prenses filmlerinin yakışıklı, şarkı söyleyen adamlarının aksine, bu adam çok açık. değil kahramanımız için olanı. Bir pandomim karakteri gibi, onun yerine yuhalanmak, tıslamak ve gülmek için oradadır - ve bunu yapmaktan zevk alıyoruz. Köklenmenin tadını çıkarıyoruz karşısında o.
Gaston gibi bir karaktere odaklanan bir prequel serisinin çalışması için kaçınılmaz olarak ona biraz sempati duyması gerekecek. Bu onun yapılması gerekeceği anlamına gelmiyor sevimli -- kahramanlar/antagonistler ilginç olmak için bu niteliğe ihtiyaç duymazlar -- ama kötülerin başlangıç hikayeleri iyiden kötüye giden yolu inanılır kılmak zorundadır. Sempati geleneksel olarak bunun anahtarıdır. Disney bunu yaparken zaten makul bir başarı elde etti. Uyuyan güzel Maleficent, ama bu mutlaka öyle olduğu anlamına gelmez herşey kötü adamlarının bu şekilde yeniden sahiplenilmesi gerekiyor. 1959 klasiğindeki peri büyücüsünün motifleri ve arka planı yeterince belirsizdi. genişleme emri , Güzel ve Çirkin 's Gaston, onu neyin harekete geçirdiğini anlamamız için çok az ete ihtiyacı var.
Gaston, elbette bir klişedir, ancak orijinal hikayesi bağlamında tam olarak olması gerektiği gibi işlev gören biridir. Canavar dışarıdan 'çirkin' ama derinlerde güzel, oysa Gaston sonunda tam tersi olduğu ortaya çıktı - hikayenin doğru kötü adam. Üçüncü boyuta daha fazlasını eklemek, canlı aksiyon filmi zaten bu dengeyi daha da kötüye götürmek için riskler oluşturdu. Güzel ve Çirkin Canavar'da zaten karmaşık bir antagonisti var. Nispeten, Gaston'un sadeliği, güçlü, anlatısal bir karşı dengedir.
Ve her durumda, bir sorunlu feminist favori Gaston'u köşeli çeneli, narsist hale getiren şeyin ne olduğu filmin başından beri fazlasıyla açık: toplumsal olarak yetiştirilmiş ve etkin toksisite. İzleyicilerin, onun kabalığının tarihsel kaynağını keşfetmekten, klasik bir peri masalını tehlikeye atmaktan çok az kazanacakları var.
