Bu bahar Z2 Comics'ten çıkan klasik heavy metal grubu Anthrax, çığır açan 1987 albümlerinin çizgi roman uyarlamasını yapmak için bir dizi çizgi roman yaratıcısı ve popüler müzisyenle bir araya geliyor. Yaşayanlar Arasında grubun 40. yıl dönümü kutlamalarının bir parçası olarak. Grup üyeleri Scott Ian, Charlie Benante, Joey Belladonna ve Frank Bello'ya Grant Morrison, J.G. Jones, Gerard Way ve Eric Powell, albümün klasik parçalarından her birini kısa bir hikayeye uyarlamak için.
Albümün dördüncü parçası olan 'Efilnikufesin (N.F.L.)' uyarlaması, ün kazanma takıntılı olmanın karanlık bedelini araştıran bir hikaye için Rick Remender, Fall Out Boy baş gitaristi Joe Trohman ve Roland Boschi'yi bir araya getiriyor. CBR ile özel bir röportajda Trohman, hikayenin arkasındaki ilham kaynağından, bir Anthrax hayranı olma ve çizgi roman ortamı için yazmadaki köklerinden bahsediyor ve hikayeyi Boschi tarafından gösterilen bazı özel önizleme sayfalarıyla önizliyor.
CBR: En baştan başlayalım: Bu çizgi roman için kısa bir hikaye yazma fırsatı ilk olarak nasıl ortaya çıktı?
Joe Trohman: Yıllardır müzikten yazmaya, özellikle de televizyona yavaş yavaş geçiyorum. Ve gerçekten yakın arkadaşlarımdan biri, aynı zamanda yazı ortaklarımdan biri olan Brian Posehn (bu proje için bir [hikaye] yapıyor) Rick ve beni tanıştırdı. Ve o zamandan beri yakın arkadaşız.
Zaten Rick'in çalışmalarının büyük bir hayranıydım ve muhtemelen çok da kurnazca olmayan çizgi roman yazmaya ilgim olduğunu bilmeme izin verdim. Ama Rick harika biri -- ve bana bok yememi söylemek yerine -- onunla bazı fikirler geliştirmeme yardım etti. Bu arada, bu Şarbon kitabı çıktı ve Rick, işbirliği yapmanın gerçekten eğlenceli olacağını düşünerek beni aradı. Ayrıca, Anthrax adamlarıyla arkadaşım. Scott ve benim bir grubumuz var. Her şey mantıklı geldi.
'Efilnikufesin'in arkasındaki gerçek dünya ilhamı göz önüne alındığında, özellikle Anthrax'ın lirik hikaye anlatımına olan tutkusu göz önüne alındığında, bu sizin anlattığınız hikayeyi nasıl etkiledi?
Trohman: Evet, Scott'ın sözleri çok canlı; sizi gerçekten bir yolculuğa çıkarıyorlar. 'Efilnikufesin' ile hayatını uyuşturucularla mahveden bu muhteşem yetenek John Belushi'yi konu alıyor. Şöhretin karanlık yüzü hakkında klasik bir uyarıcı hikaye.
Bu yüzden, çekimimizi geliştirirken, Rick ve ben, önce bariz olan Tamam, Belushi'nin hikayesini burada anlatabiliriz. Ama bu fazla burnu havada hissettirdi. Belushi'nin hayatı ilginç değildi; Biz sadece fantastik ve korku dolu bir alana eğilen bir yol bulmak istedik.
Ve 'Efilnikufesin' bir şöhret meseli olduğu için, trajedi açısından ne dilediğinize dikkat edin, biraz W.W. Jacobs'ın The Monkey's Paw'u ve onu büyütmek için her şeyi yapacak hevesli bir komedyen hakkında yazın.
Bir yazar olarak sizin için hikayeyi çözmenize yardımcı olan belirli bir şarkı sözü hatırlıyor musunuz?
Trohman: 'Hayatını boşa harcıyorsun, geleceğin parlak değil, Mezarının üzerinde dans ediyorsun, Köle gibi yaşıyorsun, birinin söylemesi gerekirdi… Ve sonra resmen bağırıyorlar, Güzel kahrolası hayat!
Bunun özellikle neye atıfta bulunduğunu biliyorum, ama bu bana aynı zamanda herkesin iyiliği için bu kişinin kapatması gerektiği apaçık ortadayken, ulaşılamaz bir yıldız olma hayaline odaklanarak hayatlarını mahveden tüm insanları hatırlattı.
Bu konuda ortak yazar olarak Rick ile çalışmak nasıldı?
Trohman: Öncelikle, arkadaşlarımla çalışma şansım olursa, atlarım. Ama aynı zamanda, Rick'in çalışmasının bir hayranı olarak, onunla neler yapabileceğimi ve onu çakacağımı mı yoksa üfleyeceğimi mi görmek beni çok heyecanlandırdı. Ama hikayeyi bir saatten az bir sürede birlikte çözdük, gülerek yolumuza devam ettik. Ve taslağı beğendiğimizi anladığımızda gerisi gerçekten kolaydı. Dürüst olmak gerekirse, sadece çok pürüzsüz bir süreçti. Oldukça benziyoruz, ikimiz de işkolik, aşırı odaklı adamlar. Bu işi çok daha uzun süredir yapıyor ve açıkçası benden çok daha iyi. Ama ona yaslanıp ondan bir şeyler öğrenebileceğim için şanslıyım. Müteşekkirim. Beni daha iyi yaptı.
Roland Boschi ile çalışmak ve bu sayfaların gelip hikayenizi görsel hayata geçirmesini görmek ne kadar güzel?
Trohman: Roland bir canavar - bunu söylemenin başka yolu yok. Birinin senin sözlerini yazabileceğinden daha iyi yorumlayabilmesi harika bir şey ve işte bu Roland. Yönlendirmeye ihtiyacı yok. İlk geçişte her şeyi çiviledi. Ama onun işi kendisi için konuşur. [O] bir efsane.
Şarbon hakkında sevdiğim şeylerden biri, her zaman thrash Big Four'un geri kalanından daha fazla punk duyarlılığına sahip olmalarıdır. Sizi onlara ve seslerine çeken ilk şey neydi?
Trohman: Beni Şarbon'a çeken şey de bu: Punk unsuru. Chicago hardcore sahnesinde büyürken, metal kafalar ve hardcore çocuklar arasında bir sürtüşme vardı. Bir metal grubu ve hardcore grubu aynı sahneyi paylaşsaydı, neredeyse her zaman bir kavga olurdu. Metali hep sevmiştim ama aşkımı yarı gizli tutmak zorundaydım.
Ama hardcore sahnesindeki herkes Şarbon'u severdi. Yasal mosh parçaları vardı. Moshing ile ilgili şarkıları vardı. Ayrıca şunu da biliyorum ki, Şarbon adamları çok farklı müzik türlerini severler ve pislik metali safları değildirler. Ve bununla demek istediğim, sadece metal ve rock değil, her türlü şeyden etkileniyorlar. Ve bu yazdıklarıyla ortaya çıkıyor. Demek istediğim, bir hip-hop grubuyla işbirliği yapan ilk gruplardan biriydiler. Bir de King olayı var, çizgi roman olayı -- bunların hepsi bana cehennem gibi çekici geldi.
Sizi çizgi romanlara çeken şeyler nelerdi ve bu yaratıcı alanda hikayeler nasıl işliyor?
Trohman: Ortabatı'nın kırsal bir kesiminde Yahudi olarak büyüdüğüm için şiddetli, doğrudan antisemitizmle uğraştım. Yani çizgi romanlar benim günlük cehennemimden bir kaçıştı. Pek çok yabancı gibi, anında X-Men'e çekildim. Ama sonra, klinik olarak depresif eğilimlerime daha çok eğildikçe, ağır bir Batman adamı oldum. Batman'in en depresif süper kahraman olduğunu söylerdim çünkü ölü ebeveynlerine takıntılıdır ve mutlu yeri bir mağaradır.
Bu cadde boyunca Alan Mo0re'u keşfettim, geri gittim ve Swamp Thing'e girdim ve oradan süper kahraman hikayelerinden uzaklaştım ve daha çok karanlık ve/veya korku temalı kitaplara yöneldim. Annem beni korku, sefalet ve suçla ilgili hikayeleri sevmem için büyüttü ve benim kalbim burada yaşıyor. Eğlenceli şeyler!
Her neyse, çizgi roman alanında yazmayı seviyorum ve bunu yapmaya devam etme fırsatını gerçekten takdir ediyorum. Kısaca bahsettiğim gibi, üç ila dört yıldır TV dünyasındayım ve iyi bir TV senaryosu hazırlamak bile çok, çok, çok zor olsa da, çizgi romanlar daha zor olabilir. Ancak, sayfayı panellerle karıştırmadan her şeyi net bir şekilde aktarmaya çalışmanın zorluğunu seviyorum. Ayrıca beni çizgi romanlara ve televizyona, daha çok bir yönetmenin bakış açısından, sadece nerede hangi çekimlerin gerekli olduğunu anlamak için vb. yaklaşmaya zorluyor.
Ama çizgi romanlar televizyon değildir. Ve bunun harika yanı, yayıncıya bağlı olarak daha karanlık, yabancı, boktan temaları keşfetmek için daha fazla alana sahip olmanız. Farklı yerler için birkaç başka kitap üzerinde çalışma sürecindeyim ve hepsinin uzun zamandır tuttuğum en tuhaf hikayelerimi geliştirmeme izin vermelerine bayılıyorum.
Şarbon: Yaşayanlar Arasında 1987 albümünün her parçasını uyarlayan bir dizi çizgi roman yaratıcısı var. Bu baharda Z2 Comics tarafından yayınlanması bekleniyor.
