2010'ların devam filmi olduğunu bilmek bazılarını şaşırtabilir. Percy Jackson ve Olimposlular: Yıldırım Hırsızı aslında var, ancak büyük bir denizaşırı gişe bunu kaçınılmaz hale getirdi. Fox'ta Percy Jackson: Deniz Canavarları Poseidon'un (Logan Lerman) iyi niyetli bir evladının hikayesi, izleyicilere Hogwarts'ı hatırlatmamak için elinden gelenin en iyisini yapan bir ormanlık ortamı kurtarmak için tanrısal güçlerini öğrenirken devam ediyor.
Ve bu, filmdeki temel sorun olabilir: Daha önce çok fazla gördük. Percy'nin arkadaşı Annabeth (Alexandra Daddario) küflü eski kitaplar yerine bir tablet kullanabilir, ancak birkaç önemli yönden Hermione gibi hissediyor. Birincil düşman Draco Malfoy olmak ister, ancak daha sonra gireceğim nedenlerden dolayı asla o seviyeye tam olarak yükselemez.
Yönetmen Thor Freudenthal'in Rick Riordan'ın çok satan fantastik romanından uyarlamasında Percy, üvey kardeşi Tyson ile tanıştırılıyor. İlk başta ailesi olduğu için mutludur, ancak Tyson'ın bir Tepegöz olduğunu görünce pozisyonunu yeniden gözden geçirir. Ama Percy ve Tyson devreye girmeden önce Ebeveyn Tra - Melez Kampı'ndaki tuhaflıklar gibi, muazzam bir bronz boğa saldırısı ve kampı koruyan büyülü ağaç, dışlanmış Luke Castellan (Jack Abel) tarafından ölümcül şekilde yaralandı. Ağacın zehirlendiğini keşfeden kamp yöneticileri Chiron ve Dionysus - 'Bay. D' film boyunca -- ağacı iyileştirebilecek tek büyülü eşya olan Altın Postu kurtarmak için ellerinden gelenin en iyisini yapın.
Kısa bir süre sonra, Percy, Annabeth, Tracy ve satir arkadaşları Grover (Brandon T. Jackson) Fleece'yi kurtarmak için kendi arayışlarına başlarlar.
Mecazlar, macera filminin kral olduğu 1980'lerde büyüyen herkese tanıdık gelecektir. O filmlerde olduğu gibi, Canavarlar Denizi bir video oyunu tarzı seviye-ilerleme yapısında çalışır. Sıkıcı demek istemiyorum ama oldukça yakın. Olay örgüsü açısından, hiçbir sürpriz yok, çünkü her dönüş ve dönüş, yüzlerce benzer hikayeden tanınabilir. Tabii ki, bu öncelikle macera filmlerinden oluşan bir diyetle yetiştirilenler için bir sorun; Seyirciler arasında pek çok çocuğun keyif aldığını, hatta gerilim yaratması gereken anlarda nefes nefese kaldığını fark ettim.
Ama olay örgüsü şaşırtmasa da beni gülümseten bir avuç unsur vardı. Her şeyden önce Tyson'ın karakterizasyonu: Douglas Smith'in canlandırdığı gibi, acımasız, karamsar bir canavar değil, saman tohumu gibi bir şey, eksi geniş bir aksan. Garip ama macerada olmaktan her zaman neşeli ve mutlu. Hayatında ilk kez yaşıtlarıyla birlikte olmaktan hoşlanır ve daha geniş dünyayı keşfetme konusunda haklı bir huşu ve şaşkınlık sergiler. Bu günlerde, çocuk filmlerinde bile karakterler dünya hakkında bıkkın olmalı. Tyson bundan başka bir şey değil ve izlemesi bir zevk. Efekt ekibine, gözünü oldukça kusursuz hale getirdiği için özel bir övgü de verilmelidir.
Benzer şekilde, bronz boğadan grubun karşılaştığı tam yetiştirilmiş Cyclops'a kadar daha canavarca yaratık etkileri iyi fark edilir. Grubun bindiği bir denizatı gibi tamamen CG yaratıklarında bile pizzazz ve yetenek var; Charybdis ile bir karşılaşma da eğlencelidir. Cyclops sekansı, tüm filmdeki en iyi aksiyon sekansını oluşturmak için CG'den pratik efektlere kadar mevcut her numarayı kullanıyor gibi görünüyor.
Bu zeki zanaat adasının yarım kalpli gençlerin endişesi okyanusunda başıboş kalması çok yazık. Daha önce ima ettiğim gibi, ana düşman Luke, Draco Malfoy'a doğrudan paralel olamaz çünkü sahneleri vardıklarında öldü. Luke veya yoldaşları ne zaman ortaya çıksa, baştan aşağı siyah giyinmiş ve en bariz genç-kötü diyaloğu ile dikkat çekiyorlar. Mülteciler gibi çıkıyorlar Sözleşme , ve filmin başka türlü başarılı olduğu daha açık tonla çelişiyor. Sanırım daha ciddi sahnelerin salakça hissetmesinde ve daha dopier sahnelerin ağırlıkta olmasında bir ironi var.
Bunun en iyi örneği, Nathan Fillion'un Hermes olarak çok kısa görünümüdür: Oyuncu, çabasız cazibesini kamp gibi bir kamera hücresine getiriyor. Aslında, dizide bazı saçma unsurlar var, ancak Fillion malzemeyi yükseltiyor ve Luke'un babası Hermes'in en iyi ebeveyn olmadığı için pişman olduğunu kabul ettiğinden, içinde biraz acıklı bulmayı başarıyor. Bir senarist, bu durumda Marc Guggenheim ve Fillion'un yeteneklerine sahip bir aktör, bir çocuk macera filminde tanrıların habercisi ile neler yapabileceğini gerçekten gösteriyor.
Cyclops yüzleşmesinde ve hatta son savaşta olduğu gibi, filmin daha fazla bölümünün bu endişeler dengesini bulmasını isterdim.
Ama aynı zamanda Guggenheim'a, filmi daha yaşlı izleyicilerden gelen yasadışı kıkırdamalara yol açan 'topikal' esprilerle kirletmediği için teşekkür etmeliyim. Birkaç tane olabilir, ancak Percy ve çetenin Hermes'i bulduğu yer gibi filmin evrenine bağlılar ve filmin akışına yeterince entegre oldular. Ancak buradaki utanç, devamsızlık-ebeveyn temasını yetişkinler için tatmin edici bir unsur haline getirmenin bir yolunu asla bulamamış olmasıdır. Üzerine dokunulur, ancak hiçbir zaman gerçekten çözülmez. Sanırım daha sonra daha fazla odaklanabilir Percy Jackson film.
Böylece çocuklar eğlenirken Percy Jackson: Deniz Canavarları , tekrarlayan türden eğlenceli bir aile filmi değil. harry potter dizi - evet, hatta Sırlar Odası -- sağlamak. İyi hazırlanmış olmasına rağmen, dünyası o kadar iyi anlaşılmamış ve karakterleri yetişkinlere çekici gelmiyor. Bu temel unsurlar, harika aile filmleri için çok önemlidir, ancak belki de bunu zamanında halledebilirler. Percy Jackson: Titan'ın Laneti .
Percy Jackson: Deniz Canavarları çarşamba açılıyor.
