Warner Bros. ve Legendary Pictures bu yıl film pazarlamacılığı kazandı. İki Mayıs sürümleri, Godzilla: Canavarların Kralı ve Pokémon: Dedektif Pikachu , herhangi bir yaz 2019 filminin açık ara en iyi fragmanlarına sahipti. İkonik Japon canavarlarının bu çok farklı iki uyarlaması için her yeni pazarlama, yalnızca hype'ı artırdı. Fragmanlar, hayranları favorilerinin hakkının verildiğine ikna ederken, aynı zamanda dönüşmemişlerin merakını da cezbetti.
Her iki filmin de bu kadar büyük kampanyalara ayak uyduramaması neredeyse kaçınılmazdı. Dedektif Pikachu yeterince eğlenceli bir tek kullanımlık tüy parçası. Fragmanlarda vaat edilen yüzey zevklerinin aynısına sahipti (Adorable gerçekçi Pokémon! Ryan Reynolds wisecracks!); tek hayal kırıklığı, bundan daha fazlasının olmamasıydı.
Godzilla: Canavarların Kralı , diğer yandan, çok daha dramatik bir hayal kırıklığıdır. Film, fragmanda keyifli olan şeylerden tamamen yoksun değil; canavarların tüm bu güzel çekimleri son kesimde. 2014'ler gibi bile değil Godzilla, römorkların neredeyse tüm aksiyonu bozduğu yer; bunun geldiği yerde çok daha fazlası var. Yine de, bir şekilde, fragman formunda potansiyel olarak aşkın görünen şey, film formunda inanılmaz derecede hayal kırıklığı yaratıyor. Neden?
Nedenin bir parçası Canavarların Kralı hem bu kadar harika fragmanlar hem de vasat bir film yapan şey, en dikkat çekici sahneleri vurgulaması gereken bir fragman gibi düzenlenmesi ve hızlı bir şekilde çok fazla kesilmesidir. Bütün bir filmi bir fragman tarzında yapın ve hikaye anlatımı için yorucu ve kötü hale gelir.
Michael Dougherty yönetiyor Canavarların Kralı Michael Bay modunda, her şeyi aynı aşırı stilde çerçevelemeye çalışmak. Her dramatik estetik seçimi bir kerede ortaya koymaya çalışan sadece canavar savaşları değil: yoğun gölgeler, cesur parlayan ışık patlamaları, dönen kameralar, kaotik kurgu, rüzgar ve kar ve her yerde parçacık efektleri. Sadece insan karakterlerin konuştuğu sahneler bile sinematografide aynı ritimlere sahip olma eğilimindedir.
Bu tür bir '11'e kadar her şey' yaklaşımı harika fragmanlar yaratıyor, ancak tüm bir film boyunca gerçekten işe yaramıyor. Roger Ebert'in tek yıldızlı incelemesinin nedeni budur. Armagedon 'İşte sonunda, ilk 150 dakikalık fragman burada' diyerek açılıyor. Her şey aynı yüksek moddayken, herhangi bir kontrast olmadan; teorik olarak en havalı eylem olması gereken şeyler, olması gereken etkiye sahip değil.
Bu kapsamda treyler Canavarların Kralı aslında filmden daha dramatik bir kontrasta sahipti ve bu onların müziklerinden kaynaklanıyor. İlk fragmanda 'Claire de Lune' ve son fragmanda 'Somewhere Over the Rainbow' kullanılmasından ilham alınarak, son ürünün sunduğundan daha fazla hassasiyet ve şiir içeren bir film vaat etti. Huzurlu ve romantik müziği kaos ve yıkım sahneleriyle karşılaştırmak, duygusal bir aralık hissi yarattı. Canavarların Kralı aynı nota yerine birden fazla notaya defalarca basabilecektir.
Filmin besteci Bear McCreary tarafından yazılan gerçek müzik notası, olduğu gibi iyidir, ancak filmde kullanılma şekli herhangi bir zarafetten yoksundur. Oyuncuların bağırması ve patlama sesleri ile karışan film, kulağa görsel olarak sunulma şekli kadar kakofonik ve monoton geliyor.
beklemiyorduk Canavarların Kralı hepsi klasik müzik ve şov melodileri olabilir, ancak gerçek bir merak duygusunu gerçekten yakalayabilecek bir müzik eşlik, filmi neredeyse fragmanları kadar eğlenceli hale getirmede büyük bir fark yaratabilirdi.
Michael Dougherty'nin yönettiği Godzilla: Canavarların Kralı, Vera Farmiga, Ken Watanabe, Sally Hawkins, Kyle Chandler, Millie Bobby Brown, Bradley Whitford, Thomas Middleditch, Charles Dance, O'Shea Jackson Jr., Aisha Hinds ve Zhang Ziyi'yi canlandırıyor.
