UYARI: Aşağıdaki yazı, şimdi sinemalarda olan Disney'in Aladdin'i için spoiler içermektedir.
Guy Ritchie'nin Alaaddin Orijinali Disney'in en sevilen özelliklerinden biri olduğu için, 1992 klasiğini modern bir izleyici kitlesi için yeniliyor; bu kolay bir iş değil. Bu nedenle, özellikle filmin başarısının ardından filme neden bu kadar çok inceleme yapıldığını anlamak kolaydır. Orman Kitabı yeniden yapmak.
Bununla birlikte, çoğunlukla, Ritchie, franchise'ın belirli unsurlarını akıllıca güncellerken eskinin bilgisini onurlandırıyor. Bununla birlikte, birçok kişi Will Smith'in Cininin bir sorun olacağını düşünürken, aslında filmdeki en büyük sorun olarak ortaya çıkan Jafar (Marwan Kenzari).
İlk fragman düştüğünde hayranlar, Smith'in karakteri CGI tasviri konusundaki endişelerini dile getirdiler ve mavi renginden insan formuna, tarzına ve Robin Williams'ın yirmi yıldan fazla bir süre önce yaptıklarına uymayan her şeyi eleştirdiler. Dürüst olmak gerekirse, bu mikroskop kaçınılmazdı, ancak emin olun, Disney Cin hakkında her şeyi çiviledi.
Gerçekçi olalım, hiç kimse Williams'ın karaktere bakışını değiştiremez, ancak Smith role kendi mizah anlayışını katar ve onu belirgin bir şekilde kendi haline getirir, onun gibi filmlerdeki gülünç tavrını seven kalabalıklara hitap eder. Siyah Giyen Adam . Ve böylece, bu filme giden yoldaki homurdanma ve bazı kayalık pazarlama, dev mavi dilek yerine getirme açısından hiçbir şey ifade etmiyor. Ancak Jafar'ın durumunda, çok korkutucu olması gereken ve hikayenin önemli bir ayağı olan biri için Kenzari'nin tasviri sonradan akla geliyor.
Orijinalde Jafar, özellikle de konu Prenses Jasmine'e geldiğinde, Sultan'ın üzerindeki hakimiyetini kırmamak için onu sürekli olarak izleyen komuta eden bir varlığa sahipti. Şimdi, Ritchie, Vezirin Sultan'ın beynini yıkamasının yanı sıra Aladdin'le olan rekabetini de iyi bir şekilde gösteriyor, ancak filmin çoğu Jasmine'in Jafar ile olan rekabetinin dışında bir hükümdar olarak özlemlerine dayanıyor.
Onunla onun arasında çok fazla etkileşim olmuyor, bu da hayal kırıklığı yaratıyor çünkü ikisi de burada aynı şeyin peşinden gidiyor. Jasmine daha iyi bir toplum için yönetmek isterken, Jafar Agrabah krallığını savaş odaklı bir imparatorluğa dönüştürmek istiyor. Jasmine'in arkı özellikle Aladdin'i karışıma attığınızda çoğu zaman yer kaplıyor.
Bekleniyor, ancak yine de, Ritchie onu manşetten çıkararak liderlik yönü almaya çalışırken Jafar daha fazla katkıda bulunmalıydı. Bunun yerine, başlangıçta lambayı kaybeder ve yarı yolda tekrar ortaya çıkar ve ardından aralıklarla Aladdin ve Cin'in aldatmacasını bir araya getirmeye çalışır. Sonunda lambayı kendisi için geri aldığında, gücü Sultan'dan çekip aldığında, Jasmine'le neden evlenmek ve hayatını kontrol etmek istediğiyle bağlantı kurmak zor, çünkü aralarında gerçekten yerleşik bir ilişki yok, burada burada birkaç sözlü diken var. .
'Kadınların görülmesi, duyulmaması gerektiği' konusundaki kadın düşmanı mantrası dışında, dinamikleri hiçbir şey ifade etmiyor. Film, önemli bir odak noktası olan Jafar'a büyük ölçüde geçtiğinden, hayal kırıklığı yaratıyor, ancak daha önce neredeyse her noktada onu ve Jasmine'i canlandırmadı. Kısa sahnelerinde harika bir kimyaları var, bu da sonuçta Jafar'ın daha fazla ekran zamanı alması gerektiğini çok net bir şekilde hatırlatıyor.
Bu nedenle, Alaaddin Jafar, ondan veya Iago'dan uğursuz bir havadan yoksundur ve bir Palpatine veya Doctor Doom gibi bu imparator-vari kötü adam olmaktan ziyade, Jafar tahtı almaya çalışan bir gaspçı ve tirandan çok bir kraliyet haydutu gibi çıkar. Ritchie, ilk iki perdede gördüğümüz tek şey şımarık bir velet gibi davranan sığ ve küçük bir hırsız olduğunda, onu izleyicilere nüanslı bir kötü adam olarak zorla beslemeye çalışırken hayal kırıklığı yaratıyor.
Guy Ritchie'nin yönettiği, Alaaddin Aladdin rolünde Mena Massoud, Genie rolünde Will Smith, Princess Jasmine rolünde Naomi Scott, Jafar rolünde Marwan Kenzari, Agrabah Sultanı rolünde Navid Negahban, yeni karakter Prens Anders rolünde Billy Magnussen ve Abu ve Iago, sırasıyla.
